Ο δεκάλογος των δικαιωμάτων του παιδιού
- Δικαιούμαι να έρθω στη ζωή. Δικαιούμαι να υπάρξω.
- Δικαιούμαι να μεγαλώσω σε έναν κόσμο χωρίς βία και φτώχεια.
- Δικαιούμαι να ζήσω σε έναν κόσμο που σέβεται και προστατεύει το φυσικό περιβάλλον.
- Δικαιούμαι να έχω ελεύθερη πρόσβαση στον μαγικό κόσμο της γνώσης.
- Δικαιούμαι να έχω ελεύθερο χρόνο και χώρο για να παίζω.
- Δικαιούμαι να μάθω τί είναι καλό για την σωματική και ψυχική μου υγεία.
- Δικαιούμαι να περνάω αρκετό χρόνο με τους γονείς μου.
- Δικαιούμαι να ζήσω με αθωότητα και ανεμελιά τα παιδικά μου χρόνια.
- Δικαιούμαι να ζήσω σε μία κοινωνία που προστατεύει τα προσωπικά μου δεδομένα.
- Δικαιούμαι έναν κόσμο ανθρώπινο, δίκαιο και ειρηνικό. ΄Εναν κόσμο στον οποίο θα μεγαλώσουν αύριο τα δικά μου παιδιά.
Πηγή: UNICEF
Κάντε κλικ σε κάθε εικόνα για να δείτε λεπτομέρειες του βιβλίου.
Το δικαίωμα να είσαι παιδί (Ρούντολφ Ντράικωρς, Λόρεν Γκραίη)
Ποιος γονιός και ποιος δάσκαλος μπορεί να πει ότι δεν αντιμετωπίζει πλήθος προβλημάτων με τα παιδιά στο σπίτι ή στην τάξη;
Άλλοτε το παιδί αρνείται να φάει, άλλοτε να διαβάσει. Κάποτε μαλώνει μέχρι ματώματος με την αδερφή του ή τον αδερφό του. Έρχεται αργά από το σχολείο, βρίζει, σπαταλάει άσκοπα το χαρτζηλίκι του. Άλλοτε επιδείχνεται και άλλοτε ζαρώνει στη γωνιά του.
Αναρίθμητα καθημερινά προβλήματα που αναπηδούν από τις σχέσεις ενηλίκων παιδιών, προβλήματα που κάνουν γονείς και διδασκάλους να παρατούν κάθε προσπάθεια απογοητευμένοι («Μ αυτό το παιδί δε γίνεται τίποτε») ή να καταφεύγουν αβασάνιστα σε μεθόδους που κατά κανόνα χειροτερεύουν την κατάσταση. Κι όμως, αν οι ενήλικοι αναγνωρίσουν στο παιδί το δικαίωμά του να είναι παιδί, αν κατανοήσουν ότι το παιδί αρνείται να καταλάβει τη γλώσσα της τιμωρίας και ότι αντίθετα τού είναι πολύ κατανοητές οι συνέπειες που απορρέουν από τις πράξεις του, τότε θα χτίζονταν μια καινούργια και πιο ευτυχισμένη σχέση ανάμεσα στο παιδί και στον ενήλικο.
Στον αγώνα για το ψωμί (Ντέμπορα Έλλις)
«Τον πατέρα μου τον έπιασαν… Πήγαμε στη φυλακή, μα δε μας είπαν τίποτα. Δεν έχουμε καθόλου νέα του». «Κι ίσως δεν θα έχετε ποτέ. Οι περισσότεροι που συλλαμβάνονται δεν ξαναδίνουν σημεία ζωής. Απλά εξαφανίζονται. Έχω ένα θείο που εξαφανίστηκε». Η Παρβάνα άρπαξε το μπράτσο της Σόζια και την ανάγκασε να σταματήσει το βάδισμα. «Ο δικός μου πατέρας θα γυρίσει» είπε. «Θα γυρίσει!»
Η Παρβάνα ανήκει στα προνομιούχα παιδιά του Αφγανιστάν. Και οι δύο γονείς της έχουν κάνει πανεπιστημιακές σπουδές. Η ίδια, στα έντεκά της χρόνια, ξέρει να διαβάζει και να γράφει τις δύο γλώσσες της χώρας της. Ακόμα κι αφότου οι Ταλιμπάν έκλεισαν μέσα στα σπίτια τους όλες τις γυναίκες και τα κορίτσια, το 1996, εκείνη βγαίνει καθημερινά με τον πατέρα της στην αγορά και τον βλέπει να βγάζει το ψωμί τους σαν αναγνώστης και γραφέας επιστολών για τους πολλούς αναλφάβητους του τόπου. Τι γίνεται όμως όταν η οικογένεια μένει χωρίς αρσενικά μέλη; Όταν τελειώσουν οι λιγοστές οικονομίες, ποιος θα δουλέψει, αφού μόνο οι άντρες μπορούν να κυκλοφορούν έξω; Η Παρβάνα αγωνίζεται, στα όρια της σωματικής και ψυχικής αντοχής της, να επιβιώσει μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες και να κρατήσει ζωντανούς τους δικούς της. Ο αγώνας της Παρβάνα δεν έχει τίποτε το ηρωικό, είναι ο αγώνας για το ψωμί.
Παιδιά στα χίλια χρώματα : “Μανιφέστο” με τα δικαιώματα των παιδιών (Μαρία Μηνιάδου)
«”Πάλι δικαιώματα; Δεν είπαμε να μη χρησιμοποιούμε άγνωστες λέξεις;”
“Ωραία. Τι θέλουμε να ζητήσουμε λοιπόν;”
“Ένα παγωτό”.
“Πάψε εσύ. Όχι τέτοια δικαιώματα”.
“Γιατί το παγωτό δεν είναι δικαίωμα;”
“Όχι, το παγωτό είναι ένα γλυκό”.
“Εγώ προτιμώ το παγωτό από ένα δικαίωμα”.
Κι ενώ διαφωνούσαν μεταξύ τους για το παγωτό και το δικαίωμα, ένα πελώριο πανό κατεβαίνει… κατεβαίνει από ψηλά και φαίνεται να κλείνει απειλητικά τον δρόμο.
Πώς ένα παιδί αντιλαμβάνεται έννοιες όπως δικαίωμα, αξιοπρέπεια, διαφορά παρά μόνο μέσα στον δικό του χρόνο, παρά μόνο μέσα στο δικό του αντιληπτικό σύμπαν; Πώς ένας μεγάλος κατανοεί αυτό το λευκό παρά μόνο μέσα από έναν οφειλόμενο νόστο στα χρόνια της αθωότητας; Γιατί μόνο τότε είναι δυνατό να εννοήσουμε όλοι μας τις οικουμενικές διαστάσεις του παιδικού Ασήμαντου: Το δικαίωμα όλων των παιδιών για παγωτό “να χτυπά πλήκτρα και να παράγει ευφωνία. Δηλαδή με τον τρόπο του, δικαιοσύνη”».
20 Σπουδαία Κορίτσια που άλλαξαν τον Κόσμο (Τρογιάνο Ροσάλμπα)
20 κορίτσια με μεγάλα όνειρα, εκπληκτικά ταλέντα και απίστευτη δύναμη που έγιναν σπουδαίες γυναίκες!
Ποιο ήταν το μυστικό αυτών των κοριτσιών;
Έμαθαν να αφουγκράζονται τον εαυτό τους και να ακολουθούν το πάθος που είχαν κρυμμένο στην καρδιά τους.
Έπειτα, επένδυσαν πολύ χρόνο και κόπο για να κατακτήσουν τους στόχους τους, ακόμα και όταν κανένας δεν πίστευε ότι θα τα καταφέρουν.
Αυτός είναι ο λόγος που προτείνουμε να διαβάσετε τις ιστορίες τους προσεκτικά και να αναλογιστείτε τα σπουδαία κατορθώματα στη ζωή τους.
Προβλήματα προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Γιώργος Δοκουμετζίδης)
Σύμφωνα με έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, μέσα σε ένα διάστημα 18 μηνών, δολοφονήθηκαν στη Βραζιλία από αστυνομικούς 624 παιδιά, χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο, απλώς για να “καθαρίσουν οι δρόμοι” ή γιατί “δεν είχαν μέλλον”. […] η αποτελεσματική κατοχύρωση των θεμελιωδών ατομικών ελευθεριών, σε όλα τα επίπεδα, για όλους τους ανθρώπους, αποτελεί μακροπρόθεσμα -εκτός των άλλων- και έναν παράγοντα ευαισθητοποίησης. Ευαισθητοποίησης, που συμβάλλει στη συνειδητοποίηση της σοβαρότητας των μεγαλύτερων και πλέον κατάφωρων παραβιάσεων των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Τα δικαιώματα του παιδιού (Jean Chazal)
Τα δικαιώματα του παιδιού (Παύλος Γκωντέν)
Ανθρώπινα Δικαιώματα : Οι κυριότερες Διεθνείς Συμβάσεις
Το ”γιατί” των παιδιών φέρνει την ελπίδα (Βαγγέλης Ηλιόπουλος)
Κάθε λέξη, λένε οι ποιητές, έχει τη δική της ζωή. Την πιο παράξενη όμως έχει η λέξη “Γιατί”, επειδή σε αυτή κρύβεται όλο το παράπονο των ανθρώπων. Σε αυτή την ιστορία το “Γιατί” είναι ένα τσαλακωμένο λήμμα που ξέφυγε από το ανοιχτό παράθυρο ενός μεγάλου εκδοτικού οίκου, για να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο.
Θα γνωρίσει παιδιά που αναρωτιούνται “Γιατί σ’ εμένα;”. Μαζί με αστερόσκονη ελπίδας θα δώσει μόνο μία απάντηση στα “Γιατί”: πως ο κόσμος αυτός έχει μία ελπίδα να διορθωθεί και αυτή είναι μόνο τα παιδιά.
Με λένε Μαλάλα (Μαλάλα Γιουσαφζάι, Πατρίσια Μακκόρμικ)
Αυτή είναι η ιστορία μου.
Η Μαλάλα Γιουσαφζάι ήταν μόλις δέκα ετών, όταν οι Ταλιμπάν κατέλαβαν τον τόπο της. Λέγοντας ότι η μουσική ήταν έγκλημα. Ότι οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να πηγαίνουν στην αγορά. Ότι τα κορίτσια δεν έπρεπε να πηγαίνουν σχολείο.
Μεγαλωμένη σε μιαν άλλοτε ειρηνική περιοχή του Πακιστάν που άλλαξε όψη από την τρομοκρατία, η Μαλάλα έμαθε απ’ τους γονείς της να αγωνίζεται για τα πιστεύω της. Κι έτσι πολέμησε για το δικαίωμα στη μόρφωση. Και στις 9 Οκτωβρίου του 2012, κόντεψε να πληρώσει τον αγώνα της με την ίδια της τη ζωή: την πυροβόλησαν σχεδόν εξ επαφής στο σχολικό λεωφορείο, καθώς επέστρεφε στο σπίτι. Κανείς δεν περίμενε ότι θα επιβίωνε.
Τώρα είναι πλέον διεθνές σύμβολο ειρηνικής διαμαρτυρίας και το νεότερο άτομο που έχει βραβευτεί με το Νόμπελ Ειρήνης. Σε αυτή την έκδοση της αυτοβιογραφίας της για νέους αναγνώστες, που περιλαμβάνει αποκλειστικό φωτογραφικό και άλλο υλικό, μαθαίνουμε από πρώτο χέρι την απίστευτη ιστορία ενός κοριτσιού που ήξερε από μικρή ηλικία ότι ήθελε ν’ αλλάξει τον κόσμο – και τον άλλαξε.
Η συγκλονιστική ιστορία της Μαλάλα θα σας βοηθήσει να δείτε έναν άλλο κόσμο και θα σας κάνει να πιστέψετε στην ελπίδα, στην αλήθεια, στα θαύματα και στη δυνατότητα ενός και μόνο ατόμου -και μάλιστα νέου- να φέρει την αλλαγή στην κοινωνία του και όχι μόνο.
